Ik weet niet waar ik kijken moet, de één slingert nog hoger dan de ander. Aan de overkant voert de luizenmoeder haar controle uit, de kleintjes wachten netjes op hun beurt. Boven in de boom vechten twee apen om een banaan en zoals wel vaker, de derde gaat er mee heen. De aap, waarvan ik veronderstel dat dit de leider van de groep is, aanschouwt het op dezelfde manier als ik. Spring maar, vlieg maar, gooi met appels en bananen, maak plezier. Dit is ons verblijf en dit is onze familie.
In mijn handen heb ik een buggy. In de buggy zit jij. Op verwekking, negen maanden zwangerschap en 4 weken na, had je onze eigen dochter kunnen zijn. En ook al voelt het wel zo, je bent het niet. Naast de buggy sta jij, op je tenen. Stil, alert, afstand houdend, op je hoede, net zoals toen je 4 maanden geleden bij ons kwam. Maar bovenal geniet je, want waar menig kind al tig dierentuin bezoeken zou hebben afgelegd, is het jou eerste keer. Naast jou staat een pleeg-neef, nou ja…mijn echte neef, jouw pleeg-neef, hij logeert een paar daagjes.
Als we even verder lopen herken jij opeens je échte broer, die heel ‘toevallig’ ook op dezelfde dag in dezelfde dierentuin is. Je aarzelt; Mag het?, maar als ik je aanmoedig, stap je op hem af. Het duurt niet lang of jullie hebben lol, lachen, kijken samen naar de olifanten en groeten elkaar weer. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat je je eigen echte broer weken niet ziet, dan een paar seconden speelt, om vervolgens weer met je pleeg-neef verder te gaan. Ik kan nog net de andere pleegmoeder groeten, die net zo verbaast als ik verder loopt.
Ook ik zelf mis vandaag mijn ‘echte bloed’, Coby en de jongens zijn er een paar dagen tussen uit. In vakanties gescheiden optreden is bij ons inherent aan het zijn van pleeg gezin. Af en toe tijd en aandacht voor je ‘basisgezin’, zoals ze dat in jeugdhulp-land noemen. We worden er met vallen en opstaan steeds beter in, we zien en ervaren steeds meer dat het echt nodig is! En God zij dank hebben we veel mensen om ons heen die ons daarin met alle liefde soms even ontzorgen. Dan kunnen we zelf ook even springen, vliegen, met appels en bananen gooien, plezier maken.
Al struinend door de dierentuin schieten de gedachten en vragen door mij heen. Aan de ene kant geniet ik, omdat jullie genieten. Aan de andere kant vraag ik mezelf oprecht af: Waarom doen we dit eigenlijk? Zorgen voor – en genieten van ons basis gezin was toch ook helemaal ok geweest? Dan had de mei vakantie een hele andere invulling gekregen. Doen we onze eigen jongens niet tekort door de keuzes die wij voor pleegzorg maken, wat offeren zij er allemaal voor op? Waarom zouden we als familie plek bieden aan kinderen die in hun eigen familie die plek (tijdelijk) niet hebben?
Maar de vragen overheersen niet vandaag. VREUGDE overheerst. Al kijkend naar de apen, de olifanten en niet te vergeten de stokstaartjes, ervaar ik een diepe vreugde. God zei dank! dat Hij ons dit geeft, echt geluk vinden we in de Ander, in jou-in de buggy, of jij – op je tenen. Ik geniet van jullie omdat ik jullie zie genieten. Ik leer van jullie het échte en rauwe leven te leven. Spring maar, vlieg maar, gooi met appels en bananen, maak plezier! Dit is ons verblijf en dit is onze familie. Dit is voor nu even je haven, hier ben je thuis! Extended family noemen ze dat in Engeland, een uitgebreide familie of gemeenschap, waarmee op een bepaalde manier lotsverbondenheid bestaat. Jouw lot is ons lot omdat het Zijn lot is!
Spring maar, vlieg maar, gooi met appels en bananen, maak plezier!