“PAP, DAAR KOMT ER WEER ÉÉN!”. Ik kijk eerst naar Joshua, dan naar Michaël en daarna zie ik de volgende golf onze kant op komen. NOG EENTJE DAN, NOG EENTJE DAN schreeuwen we lachend tegen elkaar, omdat we tegelijkertijd het liedje uit de show van Jochem Meyer erbij na doen. De vermoeidheid begint ondertussen aardig toe te slaan. De ene golf is nog hoger dan de andere en bij iedere beuk tegen de golven, zie ik kleine jongens kerels worden en oude kerels worden weer kleine jongens. Het is niet zonder gevaar, golven worden steeds hoger en sleuren ons mee in het geweld van het water. Iedere keer als ik met mijn hoofd boven water kom, kijk ik direct of ik de jongens zie. Ik constateer dat de vermoeidheid er langzamerhand in sluipt. Met zwabberende benen lopen we, het schitterende Franse strand op naar de handdoek en naar Coby en Bibi. Tijd om uit te rusten en bij te bruinen in de fel brandende augustus zon.
“We werden net gebeld op de gezinshuis telefoon, wil jij even terugbellen?” vraagt Coby. Ik leg m’n handdoek neer, pak de telefoon en bel terug. Na een paar seconden krijg ik een voogd aan de lijn. “Ik begrijp dat jullie een plek in het gezinshuis vrij hebben, staan jullie er voor open dat ik iets vertel over S”. Ik bevestig beiden en terwijl ik nog nat ben achter m’n oren, maak ik kennis met jouw verhaal. Het ontvouwt zich, in de minuten daarna, als een meters hoge golf die tegen me aan beukt en me mee sleurt, zonder dat ik m’n hoofd boven water krijg. Tegelijkertijd heb ik nog nooit tijdens een eerste gesprek zo zeker geweten dat onze verhalen bij elkaar moesten komen.
De golven namen jou de afgelopen jaren mee naar plekken waar je als kind helemaal niet wilt zijn. Het heeft je overspoeld in je jonge leventje en tegelijkertijd heb jij je hoofd boven water gehouden. Het contrast van de kwetsbaarheid in de situaties waar jij in zat, komt samen met de kracht van jouw persoontje. Geen golf was je blijkbaar te hoog, jij beukt er tegen aan en laat je meesleuren totdat je hoofd weer boven water komt! Ik luister naar jouw verhaal, terwijl ik uitkijk over de immense golven van de Atlantische Oceaan. Ik luister en besef dat mijn gevoel alleen, niet leidend moet zijn en we bespreken de vervolgstappen. Ik zeg het niet tegen jouw voogd, maar eerlijk, ik heb vrijwel direct geen enkele twijfel meer.
Na een aantal weken en gesprekken komt het tot een kennismaking met jou en uiteindelijk maken we jouw plaatsing na een paar weken definitief. En nu…nu sta je naast me aan de eettafel en wil je eigenlijk op schoot kruipen. Na enige twijfel, beuk je tegen de golf en durf je het te vragen: “ Gert, mag ik bij jou op schoot zitten?” Zodra je zit kijk je vol bewondering naar de plaat in de Kinderbijbel.
“Hé dat verhaal ken ik, dat heeft de juf ook net verteld in de klas. Dat is van God dat Hij boos was en toen moest Abraham een boot maken omdat God hele hoge golven stuurde en alles verdronk. Maar Abraham verdronk niet, die ging in de boot en toen ging God met hem helemaal opnieuw beginnen.” Ik ben stil en denk direct terug aan dat eerste telefoontje en het beeld dat me toen al te binnen schoot. Gods golven zijn zo verrassend!
Ook al kunnen we er theologisch gezien nog over discussiëren wie de ark nu echt bouwde. En hoort de plaat waar jij naar kijkt in de Kinderbijbel, bij de storm waar Paulus ooit in zat. Vier weken geleden maakte je voor het eerst kennis met de Bijbelverhalen op school en nu weet je in een paar zinnen jouw verhaal en Gods verhaal aan elkaar te verbinden. Hoe hoog de golven ook zijn, hoe lang de overstroming ook lijkt aan te houden en hoe zeer het je ook mee sleurt…God geeft nieuw perspectief, het is Zijn verhaal in jouw jonge leven! Terwijl jij doorkletst krijg ik een kinderlied in gedachten. Dank dat je mijn blik weer naar boven richt en dat ik deel mag zijn van jouw verhaal. Samen beuken we door, laten we ons mee sleuren en samen vieren we het Leven!
Je hoeft niet bang te zijn.
Al gaat de storm te keer.
Leg maar gewoon je hand.
In die van onze Heer.