Heel even kijk je me aan in het voorbij gaan. Je jas net aan, schooltas om je schouder, klaar om op de fiets te stappen. Ik weet wat er komen gaat: “Gert, is de schuurdeur al open?” Het is bijna een ritueel geworden op de ochtenden. Ik kom na een ochtendwandeling van buiten naar binnen en jij vertrekt naar school. Allebei zijn we ’s ochtends niet op ons best, maar er is altijd een goed moment van afscheid en gelukwensen voor de dag. En dan…dan komt zoals altijd jouw vraag: “Is de deur van de fietsenschuur al open?”
De vraag resoneert soms een deel van de dag door mijn gedachten en ergens laat je vraag mij niet los. Die deur zat inderdaad in het begin soms nog dicht, ik wijt het aan mijn verstrooidheid op de vroege ochtend. Toch leerde ik mezelf aan; voor de ochtendwandeling: deur openen. Maar waarom blijf je de vraag elke dag herhalen, ook nu de deur standaard open is? In het begin twijfelde ik nog of ik zelf iedere ochtend de deur open zou doen, je bent immers oud genoeg om zelf een deur te openen. Even eerlijk….ik heb het zelfs een paar keer expres gedaan, de deur dicht gelaten, zodat je zelf een oplossing moest verzinnen. Een dichte deur – is geen fiets – dus geen vervoer naar school. Maar als de tijd vordert, landt jouw vraag op een diepere laag… Is de deur open?
Het is alsof je zelf voor de deur staat en roept: “Gert, is de deur open?” Je onderzoekt of er een echt welkom is. “Hallo hier ben ik, doe de deur eens open!”. Als je me hoort en ziet, kom ik binnen. De eerste 5 maanden dat je bij ons woonde bleef je de vraag maar herhalen, ook al stond de deur al lang open. De laatste drie maanden is ons ochtendritueel veranderd en stel je de vraag niet meer. En ik besef steeds meer dat je ten diepste al lang niet meer naar de schuurdeur vroeg, maar je taste af of we beiden de deur zouden openen voor elkaar. Mag ik me hier echt welkom voelen? Als jij de deur opent, doe ik dat ook.
Toen dit eenmaal echt tot me doordrong nam ik een bewust besluit: ik haal de schuurdeur niet alleen van het slot, maar ik zet hem wagenwijd open, iedere ochtend! Niet omdat jij het niet zou kunnen, maar omdat ik besef dat je vraag groter is dan het hier en nu. Want als je klopt wordt er voor je open gedaan, als je zoekt dan zul je vinden en als je vraagt dan zul je het krijgen. Niet onbegrensd in alles natuurlijk, maar als het gaat om je welkom weten wel; onvoorwaardelijk! Omdat jij en ik delen in het welkom dat Hij ons iedere dag weer geeft. Hij zet de deur wagenwijd open, kom maar binnen mijn geliefde kind, in jou vind Ik mijn vreugde!