OPEN ARMEN

Een kort moment gun ik mezelf de tijd om de vraag te beantwoorden. Maar het moment duurt langer dan ik zou willen. Het is eigenlijk niet zo dat ik mezelf tijd gun, het is de tijd, die mijn tempo bepaalt. Ik waag een poging, maar de tijd haalt mij in. Geen minuten, maar seconden, die als uren voelen. Als ik de brok in mijn keel en de traan in mijn oog vakkundig heb weg gewerkt, overwin ik de tijd. Ik kom tot een antwoord. Ik wist dat de vraag zou komen, ik had het antwoord zelfs in gedachten voorbereid. Maar nu bepaalt de tijd het tempo, niet mijn voorbereiding.

Het is een doordeweekse druilige dinsdagavond en ik stap samen met Coby op de fiets naar een informatie avond over pleegzorg. Een aantal maanden geleden vroeg Trias ( onze pleegzorgorganisatie) of wij ons wilden inzetten voor een regionale wervingscampagne voor nieuwe pleegouders. Het leidde tot een interview in de krant, op de radio, spandoeken ophangen en enthousiasmeren. En nu zit ik als ‘pleegouder met ervaring’ voor een groep van zo’n negentig geïnteresseerden, om vragen uit de zaal te beantwoorden. Of ik dit keer wil, want het is ook wel eens leuk om een pleegvader te horen, in plaats van al die moeders….Prima zeg ik en met enige mannelijke zekerheid neem ik plaats in het panel.

“Hoe ga je om met afscheid nemen van het kind als het weer terug naar huis gaat? Dat lijkt me erg ingewikkeld”….. De vraag komt natuurlijk niet als een verrassing en het eerste deel van mijn antwoord schets de mooie kant. Dat je er altijd op gericht bent dat een kind weer terug kan naar eigen ouders. Dat is waarvoor je het doet samen met pleegzorgwerkers en ouders. Ik noem een voorbeeld waarin dat ook gelukt is. Het moment dat ik haar thuis bracht, in het nieuwe huisje van haar moeder, het was een soort overwinning.
Maar terwijl ik praat, haalt de tijd mij in. Mijn gedachten dwalen af naar die donderdagmiddag en dat ene telefoontje. Ze was net drie weken bij ons, als laatste uit huis geplaatst. De aanloop naar de uithuisplaatsing was lang en moeilijk. “Houd er rekening mee dat ze lang, zo niet voor altijd bij jullie blijft” zei men van te voren. Onze eigen jongens vonden het goed en we ontvingen haar met open armen. Tijdens de pauze werd ze van school gehaald en naar ons toe gebracht. Met een knuffel in haar ene hand en de voogd in haar andere hand, stond ze op de stoep.

Zo lang als de voorbereiding duurde, zo kort is de boodschap in het telefoon gesprek. De rechter heeft de uithuisplaatsing teruggedraaid, per direct moet ze terug naar huis. Nog geen 24 uur later rijd ik met haar en Joshua op de achterbank naar haar thuis. Ik parkeer de auto en denk in een split-second dat het goed is om Joshua in de auto te laten. Hij blijft zitten, met de belofte dat hij drop mag pakken zoveel hij wil. Ik loop naar haar thuis, de deur gaat open en ik stap de woonkamer in. Alsof de tijd stil staat, geen minuten, maar seconden, die als uren voelen. Hier wil ik geen kind achter laten!! Is die rechter hier geweest?? Emoties schreeuwen om voorrang. Het heeft geen zin, loslaten moet ik. Met een mond vol drop en ogen vol water rijden we terug. Stil zijn we en de tijd krijgt haar ruimte…”Waarom huil je pap”? Ik zoek een antwoord en zeg hem dat ik van hem hou en dat we dankbaar mogen zijn voor alles wat we ontvangen.

Ik houd mijn ogen ook nu niet helemaal droog. Dan maar een pleegvader met wat minder mannelijke zekerheid voor de groep. Het is namelijk ook een deel van het verhaal. Dit is ook wat pleegzorg is en bovenal: dit is ook wat kinderen meemaken in Nederland. Hoe moeilijk ook, het hoort er bij. Open armen…. liefde, ruimte, begrip, het zijn allemaal kanten van pleegouder zijn. Maar het is niet compleet, loslaten hoort daarbij. Uren worden dagen, dagen worden weken en weken worden maanden. De tijd neemt haar ruimte en wij laten los. In het vertrouwen dat er één is die Zijn armen spreidde en zei: ‘Ik ben’.

Geïnspireerd door het lied Arms Open – The Script

Keurmerken

keurmerk-gezinshuis
SKJ-logo

Copyright ©ZieYou.

Website door Bredewold.nl